Εξαιρετικό και απολαυστικό, διασκεδαστικό και παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα (αν και γράφτηκε το 1966-1967). Στη χώρα των γιγάντων (Ελβετία, Γερμανία και Ιταλία) και των νάνων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία). Συγκρίσεις, παρατηρήσεις για την κουλτούρα και τη νοοτροπία με το γνωστό χιούμορ του Τσιφόρου που εδώ κεντά. Και φυσικά ό,τι παρατηρεί και καταγράφει ισχύει ακόμη και σήμερα (με εξαίρεση τις περιπέτειες με τα συναλλάγματα που πλέον έχουμε ευρώ). Κατά τα άλλα η καθαριότητα, η αυστηρότητα και η έλλειψη κουτοπονηριάς και μίζας στην Ευρώπη και η αγαθότητα, η κουτοπονηριά, η εξυπηρέτηση και η ελπίδα για το αύριο που ισχύουν στα βαλκάνια. Μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Ανακαλύψτε το, αξίζει.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

\"-Πού είναι η τουαλέτα;

Ένα νεύμα προς τα αριστερά. Πάω πρώτος γι\' ανίχνευση. Έκανα καλά. Μόλις άνοιξα την πόρτα, δυο εκατομμύρια μύγες με υποδεχτήκανε με ζητωκραυγές...Φεύγω τρεχάλα...

Το ένα γαλάζιο σακάκι φέρνει τέσσερα ποτήρια. Τα δυο με χρώμα καφέ, δολοφονηθέντος κατόπιν ενέδρας. Τα άλλα δυο με χρώμα λεμονί, πεθαμένου σε κακή δολοφονία.-Καφές!Δεν είναι. Μπορεί να είναι ζουμί από λούπινα, αλισίβα από μπουγάδα, απονέρια από ποδόλουτρο, ότι θέλεις αλλά καφές αποκλείεται. Αν τον έδινες σε έναν παπαγάλο της Βραζιλίας θα πήγαινε να διαμαρτυρηθεί στη βραζιλιανή πρεσβεία.-Άστον...Το άλλο υγρό που παίζει τη λεμονάδα πρέπει να είναι πολύ κακός ηθοποιός. Κάτι που δεν είναι μήτε κιτρικό οξύ παριστάνει το λεμόνι, κάτι που δεν είναι μήτε ζαχαρίνη παριστάνει τη ζάχαρη, το ίδιο το ποτήρι παριστάνει τη δροσιά του φρεσκου αλογοκάτουρου\" (σελ. 182).